Death Angel - Sklep dla fanów. Oficjalny merch i albumy w EMP

Do długiej listy zasług ekipy Jamesa Hetfielda i Larsa Ulricha fani thrashowych brzmień mogą dopisać jeszcze jedną. Gdyby nie Metallica, prawdopodobnie nie mielibyśmy okazji cieszyć się dokonaniami ekipy skośnookich thrash metalowców. Ale po kolei.

Ta historia zaczyna się w słonecznej Kalifornii. Był rok 1981. Do Stanów od pewnego czasu docierały już albumy Iron Maiden, Saxon czy Diamond Head - pionierów Nowej Fali Brytyjskieo Heavy Metalu (NWOBHM).

Ziarno trafiło na podatny grunt. Trudno było bowiem o lepszą pożywkę dla łaknących ostrych dźwięków, zbuntowanych nastolatków.

Od pewnego czasu znacznie mocniej, niż opowieści fantasy serwowane przez gigantów hard rock’a i seksualne przechwałki zniewieściałych glam rockowców, przemawiało do nich punkowe hasło: No future i podsycany przez zimnowojenny wyścig zbrojeń lęk przed III Wojną Światową, tym razem totalną i nuklearną. Oba wymienione wyżej gatunki - podgryzione przez punkową rewoltę i hardcore'ową eksplozję - przestały już być nośnikami rock’n’roll’owego buntu.

W oczach młodych Amerykanów, łaknących muzyki jeszcze cięższej, szybszej i ostrzejszej, stały się żywą skamieliną. Nie było innego wyjścia. Skoro nie ma muzyki wystarczająco ekstremalnej, trzeba ją wymyślić.

Upichcony w garażach Bay Area przepis okazał się strzałem w dziesiątkę. Wydane w 1983 roku debiutanckie albumy zespołów, które utworzyły później tzw. wielką czwórkę thrash metalu - Metallica, Slayer, Megadeth i Anthrax - zdefiniowały charakter nowego stylu. Punkowa zadziorność i agresja zostały połączone z heavy metalowym ciężarem brzmienia i techniczną biegłością instrumentalistów - vide: typowe dla klasyków heavy gitarowe dwugłosy. Do tego doszła jeszcze charakterystyczna, marszowa rytmika i nowy styl przebojem wdarł się na metalowe salony.

Thrash metalowa eksplozja wstrząsnęła czwórką kuzynów. Rob Cavestany, Dennis Pepa, Gus Pepa i Andy Galeon - z pochodzenia Filipińczycy, nastoletni mieszkańcy przedmieść San Francisco - w 1982 roku założyli Death Angel, by dać upust swojej fascynacji brytyjskim heavy.

Wszystko zmieniło się za sprawą koncertu na jaki wybrali się młodzi muzycy. - To była Metallica, Gdy weszliśmy do tego małego klubu w Berkeley nie mogliśmy uwierzyć w to co widzimy i słyszymy. Staliśmy jak wryci powtarzając w myślach: Oh My God. Struktury numerów Maiden połączyliśmy z agresją zapożyczoną od Metallicy. Ze starych czasów została nam melodia. Ale graliśmy coraz szybciej i szybciej - wspomina Mark Oseguda, wokalista, który w 1984 roku zasilił szeregi zespołu. Nawiasem mówiąc, jego także z pozostałymi muzykami łączą więzy krwi.

Zainteresowanie Death Angel rosło nie tylko za sprawą samej muzyki. Wśród kalifornijskich metalowców z szybkością błyskawicy rozeszła się wieść o niesamowitych młokosach. - W tamtych czasach raczej nas to irytowało, bo wszędzie czytaliśmy artykuły, w których była o tym mowa. Nie da się jednak ukryć tego, że pomogło to nam rozsławić nazwę zespołu - podkreśla frontman Death Angel.

Nagrana w 1986 demówka "Kill As One" - za stołem mikserskim zasiadł sam Kirk Hammett - otworzyła drzwi do kariery. Sprawy potoczyły się na tyle szybko, że wydany w 1990 roku trzeci album "Act III" - przez wielu uważany za opus magnum zespołu - trafił do sklepów z logiem fonograficznego giganta Geffen na obwolucie. Teledysk do "Seemingly Endless Time" hulał niczym huragan w emitowanym przez MTV "Headbanger’s Ball" a włodarze wytwórni uznali, że akustyczna ballada "A Room With A View" może stać się przebojem nie tylko w audycji dla miłośników hałasu. Na potrzeby klipu i singla - rzecz niemal bez precedensu - skrócili nazwę grupy do DA. Oryginał był w ich mniemaniu zbyt ekstremalny.

Ciśnienie niebezpiecznie rosło. - Współpraca z wytwórnią może być ograniczająca. Tak było w czasach, gdy byliśmy w Geffen. Oni nie mieli pojęcia o tym, co robi się z metalową kapelą. Z wielu stron naciskano na nas i to powoli wypalało rdzeń zespołu - mówi Oseguda.

Jednak tego, co miało wkrótce nadejść, nikt się nie spodziewał. Pod koniec 1990 rok bus z muzykami rozbił się w Arizonie. Najbardziej ucierpiał perkusista Andy Galeon. Zobowiązani kontraktem muzycy ruszyli w drogę bez niego. Atmosfera stała się nie do zniesienia. Pierwszy zdezerterował Oseguda. Pozostali muzycy założyli The Organization. Wydawało się, że to definitywny koniec.

Ale w 2001 roku thrash metalowcy z Bay Area skrzyknęli się, by pomóc w zbiórce pieniędzy na leczenie wokalisty Testament Chuck’a Billy’ego, który zmagał się z nowotworem mózgu. Szczytny cel zmobilizował muzyków Death Angel. Odrodzony zespół pojawił się na scenie. A wspólne granie tak bardzo spodobało się muzykom, że postanowili pójść za ciosem.

Wydali znakomite krążki - "The Art of Dying" (2004), "The Killing Season" (2008), "Relentless Retribution" (2010), "The Dream Calls for Blood" (2013), "The Evil Divide" (2016), Humanicide (2018) - bardzo ciepło przyjęte przez krytykę i fanów. To własnie Death Angel - obok: Testament, Exodus i Slayera - jest najlepszym przykładem na to, że stara gwardia z Bay Area trzyma się bardzo mocno.