Na scenie gotyckiej istnieje cały szereg typowych stylów tanecznych, często związanych z jej odłamami. Klasyczny goth jest w zasadzie antytancerzem, ponieważ nie przywiązuje wagi do rytmicznych ruchów i układów tanecznych, ale często po prostu tasuje się po parkiecie i akompaniuje melodii piosenki mistycznymi ruchami ramion. Klasyczny
"taniec grabarza", który dziś jest rzadko praktykowany, pochodzi z lat 80. i można go najprościej wyjaśnić za pomocą następującej sekwencji ruchów: W postawie pochylonej lub zgiętej goth robi trzy kroki do przodu, robi głęboki ukłon i robi te same trzy kroki do tyłu. Głęboki łuk został kiedyś opisany jako "grabarze kopiący grób". Od tego właśnie tańca pochodzi jego nazwa.
Neoromantyk to parkietowy wagner, którego taniec bardzo przypomina bale lub tańce w starych zamkach i pałacach w epoce renesansu. Zwłaszcza ogromne spódnice są rozkołysane, kolana ugięte, a ramiona pieszczą powietrze otaczające tancerza.
W EBMlerze wszystko staje się rytmiczne i często marsowe, ponieważ ludzie często tupią lub maszerują w rytm muzyki. Ramiona wykonują precyzyjne i ostre ruchy i są zawsze zorientowane na rytm muzyki. EBM-owcy często mają zamiłowanie do pogo, które tak naprawdę wywodzi się ze sceny punkowej. Podczas bardzo szybkich i agresywnych fragmentów lubią się przepychać od lewej do prawej, ale bez żadnych złych zamiarów.
Cyber-goth jest najbardziej wyszkolonym z tancerzy, ponieważ jego "taniec industrialny", który nie ma nic wspólnego ze stylem muzycznym o tej samej nazwie, jest złożoną i przećwiczoną sekwencją ruchów, która zajmuje dużo miejsca na każdym parkiecie. To, co dla osób postronnych wygląda jak niekontrolowane kołysanie rękami i nogami, w rzeczywistości jest przećwiczoną choreografią, która często jest wykonywana w synchronizacji z innymi tancerzami. Być może właśnie dlatego cyber wypadł z łask na gotyckich parkietach, ponieważ ten taniec zupełnie nie pasuje do postawy gothów, którzy chcą się tasować lub rozkoszować spokojem.